อมตภพ ภาคจบ

 

ความมืดสื่ออะไรมากมายในตัวมัน ทั้งที่มีหนึ่งตัวตน ไยสามารถกระตุ้น

อารมณ์ได้หลากหลาย อย่างน้อยเวลานี้สิ่งที่ครูสถูกความมืดรั้งออกมาก็มีมากกว่า

หนึ่งเรื่อง เรื่องแรกคือความกลัวในสีดำรอบตัว อีกหนึ่งเห็นจะเป็นการหายตัวไปของ

เพื่อนตัวน้อย ไม่ใช่สิ! โมนิคหายไปตั้งแต่พิธีกรรมข้ามเวลาสิ้นสุด พร้อมกับการมา

ของเจ้าหญิงแสนสวย ผู้ที่ถูกเรียกว่าเป็นอนาคตของโมนิคน้อย

เวลานี้ผู้ที่เพิ่งข้ามเวลาลงไปในธารน้ำตรงหน้า ณ จุดนี้ครูสแน่ใจได้เลยว่ามัน เชื่อมต่อลงไปถึงวังของมังกรน้ำ การที่โมนิคมาดำผุดดำว่ายอยู่ตรงนี้ดีแน่หรือ? ยิ่ง

เวลานี้ยังดำหายไปนานกว่าสามอึดใจแล้ว นานเท่าไรแล้วที่โมนิคแสนสวยทิ้งให้เขาอยู่ เพียงลำพังในเงามืด นางมาที่นึ่เพื่อชำระตัวตามคำแนะน่าของท่านฟาล

สำหรับครูสแล้ว โมนิคสวยดั่งองค์ราชินีเทพ ผมสีอ่อนยาวถึงเอวนั้นไม่ได้

เหยียดตรงเหมือนหญิงอื่นที่ครูสคุ้นเคย แต่ละเส้นหยักเป็นลอนราวกับเกลียวคลื่น

อ่อนๆ แขนขายาวขึ้นกว่าเมื่อก่อน เพื่อนตัวน้อยข้ามเวลาไปแล้ว ครูสอยากให้ตนเป็น

อย่างนั้นบ้าง แม่ไม่ได้ข้ามเวลาไปพร้อมผนึกเวทเหมือนโมนิค แต่อย่างน้อยการข้าม

เวลาก็ท่าให้เขาสามารถท่าอะไรได้มากกว่านึ่งดู นึ่งรอคอยอย่างตอนนี้

“คิดอะไรอยู่หรือครูส?” เพราะมัวแต่คิดอะไรเพลินๆ มารู้ตัวอีกทีเจ้าของ

เสียงก็ยีนอยู่ตรงหน้า

เจ้าหญิงแสนสวยนั้นเหมือนมีสารเรืองแสงเคลือบอยู่ทั่วร่าง เครื่องแต่งกาย

ของนางดูเปลี่ยนไป ชุดสีเข้มกระชับตัว มีผ้าปิดหน้าเหมือนคนสุ]เขา แต่ภาพลักษณ์

 

ของนางน่าจะเหมาะกับชุดกระโปรงยาวผ้ามัสลินหรือลูกไม้สีอ่อนเสียมากกว่า

“ทำไมแต่งตัวอย่างนั้นล่ะโมนิค?” ครูสอดถามไม่ได้ทั้งที่รู้ว่ามีคำถามอื่น

มากมายสำคัญกว่า

“โมนิคข้ามเวลามาเพื่อเป็นทหาร เป็นนักรบนะครูส” นางตอบเหมือนเข้าใจสิ่ง

ที่เด็กชายสื่อ พร้อมกับก้าวเข้ามานั่งข้าง ๆ

หญิงสาวอดนึกไม่ได้ว่าคนที่เหมาะจะมาเป็นเจ้าหญิงแสนสวยไม่ใช่นาง คำ สัญญาซึ่งไหไว้กับพวกซีเซล เฮเดรสมีอำนาจมากกว่าการสร้างรอยสัจจะ นักรบคาคูด้า

ยอมให้ผนึกเวทแก่นาง เพื่อให้อยู่ข้างโดเรียส และช่วยพาพระองค์เข้าไปในวังของเจ้า

แห่งนิล ภาระหน้าที่ในตอนนี้คือช่วยโดเรียสและพวกของคาออสรวบรวมสัญลักษณ์

แห่งดาราให้ครบ ส่งคนเหล่านั้นรวมถึงเจ้าหญิงน้อยเอริน่ากลับคาออส ถึงตอนนั้น

หน้าที่ของนางจึงจะจบลง อดีตเมื่อภพก่อน คนของคาออสจะไม่ถือความ หรือไม่ก็

ปล่อยให้โดเรียสเป็นคนพิพากษาโทษร่างใหม่ของนาเดียอย่างนาง

ถึงตอนนี้โมนิคจะสื่ออดีตเจ้าหญิงนาเดียไม่ได้ แต่ทุกคนก็ยืนยันว่านางคือจิต

จุติมาเกิดของเจ้าหญิงแห่งบิ๊กเกรซเนว่า ที่เคยทำผิดและก่อบาปอันใหญ่หลวงแก่เหล่า ราษฎร์โนคาออส นั่นคือสิ่งที่นางต้องชดใช้ ครูสรู้สึกได้ว่าโมนิคทุกข์ใจเพียงไรกับเรื่อง

ที่รับรู้ใบหน้างามนั้นสื่อสิ่งที่อยู่ในใจออกมาได้เกือบทั้งหมด

“โมนิค...แน่ใจเหรอ?” ครูสถามอย่างหวั่นใจ เด็กชายรู้ดีว่าโมนิคตื่นมาพร้อม

กับอำนาจเวทมหาศาล

“ครูส โมนิคไม่รู้หรอกนะว่าแน่ใจหรือเปล่า ก็อย่างที่ครูสรู้ ชีวิตโมนิคไม่เหลือ อะไรอีกแล้ว ไม่มีมาร์ธา ไม่มีบ้าน ปัจจุบันของโมนิคมีอะไรล่ะครูส เด็กเผ่านาคาคน

หนึ่งที่เติบโตมาโดยไม่รู้ด้วยซํ้าว่าพ่อแม่ตัวเองเป็นใคร มีแค่มาร์ธาที่คอยเลี้ยงดู วัน

หนึ่งมาร์ธาต้องการเอาชีวิต และนางก็ทำสำเร็จ เด็กคนนั้นตายไปแล้วครูส โมนิคใน

ตอนนั้นตายไปแล้ว”

“แล้วข้าล่ะโมนิค ?”

ครูสพูดเหมือนจะร้องไห้ เพราะโมนึคไม่มีนี้าตาสักหยดทั้งที่พูดถึงเรื่องหนัก

หนาสาหัสและเจ็บปวดที่สุด เด็กชายจึงพยายามบอกตัวเองว่าต้องเข้มแข็งเหมือน

โมนิค ครูสคงลืมไปแล้ว โมนิคข้ามเวลาซึ่งเรียกได้ว่าเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว นางจึงไม่อาจ

ร้องไห้โฮอย่างที่ครูสทำในตอนนี้ไม่อาจกอดคอกันร้องไห่ได้อีกแล้ว

“ข้าไม่สำคัญสำหรับโมนิคเลยเหรอ ข้าไม่มีคำเลยเหรอ ทำไมโมนิคบอกว่าไม่

 

เหลือใครล่ะ โมนิคยังมีข้านะ มีพ่อซาคิ แม่มาทีร์ด้วย” ครูสปล่อยโฮ ซุกหน้ากับเข่า

โดยไม่สนใจสายตาของเจ้าหญิงแสนสวยที่มองตนด้วยแววตาเศร้าสร้อย

“ขอบคุณมากนะครูส” โมนิคยกมือขึ้นแตะหน้าเพื่อนตัวน้อยคล้ายปลอบ

ประโลม แต่มันต่างไปจากทุกที ในตอนนี้เป็นอาการของผู้ใหญ่ปลอบเด็ก ไม่ใช่การขู่

แกมปลอบเหมือนที่โมนิคน้อยเคยทำก่อนหน้านี้ “เพราะโมนิครู้ว่ายังมีครูส มีพ่อซาคิ

แม่มาทีร์ โมนิคจึงพยายามทำทุกอย่าง ยอมรับอดีตที่โมนิคเคยทำไร้ แล้วใช้ชีวิตอยู่

กับมันให้ทุกคนยอมรับในสิ่งที่โมนิคเป็น”

“โมนิคพูดอะไร ช้าไม่เช้าใจหรอก” เด็กชายสรุปหลังจากนิ่งคิด “แต่ช้าจะอยู่

เคียงช้างโมนิคตลอดไปนะ”

“ครูส อนาคตเราต้องสู้ด้วยกันอีกนาน” โมนิคบอกสิ่งที่เนตรแห่งดวงดาวดู

ออก การรับรู้เชื่อมต่อไปยังเอริน่าด้วยเข่นกัน “บิ๊กเกรซเนว่าจะพบกับการ

เปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เมื่อถึงตอนนั้นเราทุกคนต้องพึ่งกันและกัน เพื่อความอยู่รอด”

“โมนิคมองเห็นอนาคตได้ทั้งหมดเหรอ?” ครูสถามอย่างสงสัย มองหน้าอีก

ฝ่ายด้วยแววตาชื่นชม

“ไม่หรอกครูส มันเหมือนเป็นภาพวาดที่ไม่ปะติดปะต่อ จึงขึ้นอยู่ที่การตีความ เหมือนคำทำนายไงล่ะครูส โมนิคแค่แปลความในสิ่งที่เห็น อาจจะถูกต้อง และอาจจะ ผิดพลาด มันแล้วแต่มหาเทพจะประทานมาให้”

“แล้วเห็นอะไรเกี่ยวกับตัวโมนิคบ้างล่ะ” ครูสถามอย่างไม่แน่ใจ

“ไม่เห็นอะไรเลยครูส...”

น้ำเสียงนั้นเศร้าจับใจในความรู้สึกของครูส แต่ไม่รู้จะปลอบอย่างไร จึงได้แต่

กุมมือเพื่อนไว้

“คงอยู่ที่ปีศาจตาดุสินะ คนที่ให้ชีวิตแก่โมนิค ค่าทำนายของมหาเทพในวันที่

โมนิคเกิด แสงสีน้ำเงินใช่ไหมโมนิค แสงสีน้ำเงินคือตัวของโดเรียสที่ท่านฟาลบอกไว้”

 “ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีสิครูส พระองค์จะยอมรับโมนิครึเปล่าก็ไม่รู้ ในตอนนี้ เหมือนเป็นการยัดเยียดตัวเองให้พระองค์ยอมรับ โมนิคตื่นมาพร้อมกับรับรู้ถึงความ

รักที่'ทูลกระหม่อมกาเชียร์มีให้โดเรียส รับรู้ว่าตัวเองเป็นหนี้พระองค์ แต่โมนิคกลับ

ไม่รู้เลยว่านาเดียที่ทุกคนเกลียดชังนั้นเป็นเช่นไร มันเหมือนการหลอกตัวเอง ตื่นมา

พร้อมกับความทรงจำของคนอื่น และปฏิเสธตนเอง แค่นี้โมนิคก็บาปมากแล้ว'นะครูส

โมนิคไม่อยากเป็นแบบนี้เลยโมนิคกลัวใจตัวเอง”

 

“กลัวอะไร?”

“กลัวว่าซักวันโมนิคจะแยกไม่ออกว่าตัวเองเป็นใคร อาจต้องการเป็นทูถ- กระหม่อมกาเชียร์จริง ๆ แล้วทำผิดซํ้าอีกโมนิคกลัวนะครูส”

“กลัวว่าจะรักปีศาจตาดุเหรอ” ครูสถามพาซื่อ แล้วรอคอยคำตอบ ทว่าเจ้า

หญิงแสนสวยกลับเบือนหน้าหนี ทอดสายตาไปไกล “ไม่ต้องกลัวหรอกโมนิค

เพราะ ตอนนี้โมนิครักปีศาจตาดุแล้ว”

“อะไรนะครูส ?”

“ไม่เละ ข้ารู้สึกอย่างนั้นตั้งแต่แรกแล้ว” ครูสบอกตรงๆ “ก่อนหน้านี้ไม่

เท่าไหร่นะ แต่หลังจากที่โมนิคกลับมาพร้อมปีศาจตาดุ โมนิคก็เปลี่ยนไป ดูกังวลมาก

กับการกระทำของปีศาจตาดุ มันท่าให้ข้ารู้สึกว่า ถ้าเขาบอกให้โมนิคทำอะไรโมนิคก็คง

ทำ เมื่อก่อนโมนิครักมาร์ธาเป็นที่หนึ่ง แต่ตอนนี้คงเป็นปีศาจตาดุแล้วละมั้ง” ในตอน

ท้ายน้ำเสียงของคนตัวน้อยนั้นมีความน้อยใจแฝงอยู่ เด็กก็ยังเป็นเด็กวันยังคํ่า

โมนิคยิ้มอย่างอ่อนโยน ความรักที่ครูสเข้าใจคงไม่ใช่ความรักที่โมนิคกลัวว่า

จะมีให้ปีศาจตาดุ แต่คำพูดซื่อ ๆ ของครูสก็ท่าให้โมนิคคิดได้ว่า ถ้านางจะรักปีศาจตาดุ

จริง คงไม่ใช่เพราะผลของโซ่นาคา ไม่ใช่เพราะความทรงจาของทูลกระหม่อมกาเชียร์

แต่นั่นเพราะสิ่งที่ปีศาจตาดุมีให้ความอาทรที่หัวใจดวงนี้สัมผัสได้

“ชีวิตของโมนิคยกให้โดเรียสแล้วละครูส”

“เป็นผู้หญิงพูดอย่างนี้ได้ยังไงโมนิค” ครูสตกใจเอามาก ๆ กับคำพูดของเจ้า-

หญิง

“แต่จะเป็นความลับระหว่างเราสองคนนะ” นั่นเหมือนคำพูดที่ผู้ใหญ่ใช้หลอก

เด็กไม่มีผิด

“เอาเถอะ ก็รักไปแล้วนี่นา” ครูสหัวเราะ เมื่อเห็นแววตาอ้อนวอนของโมนิค

นางไม่ได้เปลี่ยนไป เพียงแต่โตขึ้น สักวันครูสก็จะข้ามเวลาเพื่อจะเป็นเพื่อนกันอย่างนี้ ตลอดไป

“กลับกันเถอะ” ครูสลุกขึ้น แล้วยื่นมือไปรั้งตัวเพื่อนแสนสวยให้ลุกตาม

“โมนิดล่ะ ?

นั่นเป็นคำถามอ้นเหมือนมนตร์ศักดิ์สิทธิ์สลายคำตอบทั้งหมดที่ตระเตรียม

ไว้สำหรับข้อสงสัยในใจเจ้าแห่งความมืด

 

โตมะสบตาฟาลอีกครั้งเหมือนจะถ่วงเวลา คงลืมไปว่าเจ้าของเนตรอำพันนั้น เกลียดการรอคอยเพียงใด

“เกิดอะไรขึ้นกับโมนิค ?”

เสียงตวาดนั้นบ่งบอกตัวตนของโดเรียสแก่ฟาลได้ดีกว่าคำบอกเล่าของโตมะ ทั้งหมดก่อนหน้านี้ จอมเวทฟาลยิ่งรู้สึกหนักใจ นี่หรือคือคนที่จะเข้าสู่วังของเจ้าแห่ง

นิล วังแห่งนั้นต้องกักขังผู้ที่มีเงาลีดำไว้ตราบเท่าความเกรี้ยวกราดนี้ยังแสดงตัวตน

ของพระองค์ โดเรียสจะถูกดูดกลืนเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของความมืดมืดนั้น นิลไม่ได้

บ่งบอกถึงรูปลักษณ์ภายนอก หากแต่เป็นการสื่อถึงใจของผู้ที่จะสัมผัสมัน

“เหตุการณ์โนนิทราของพระองค์คือความจริง...”

คำตอบ'ของ'โตมะเหมือน'จะเน้นยํ้าสิ่งที่โดเรียสไม่ต้องการ'ให้เกิดขึ้น

‘กาเชียร์ต้องตื่นแล้ว ไม่มีกาเชียร์ที่จะมาหาเจสเซอร์ในฝืนอีกต่อไป จะไม่มี

นิทราที่คอยปลอบประโลมเจสเซอร์ นับจากนี้เจสเซอร์ต้องอยู่ให่ได้ มีคนเรียกอำนาจ

ของมหาเทพ ใช้การข้ามเวลาดึงกาเชียร์ไปยังร่างจุติ ไม่ว่าเจสเซอร์จะต้องการกาเชียร์ หรือไม่ เจสเซอร์ก็ต้องตามหา เพราะกาเชียร์คือคนที่จะกำหนดความเป็นไปของเจส-

เซอร์ ความตายที่เจสเซอร์ปรารถนาถูกกำหนดให้เกิดขึ้นด้วยคำศักดิ์สิทธิ์ที่ว่า

ถ้าผู้ ครอบครองดวงเนตรลีนั้าเงินยังต้องการความตาย จงร้องขอจากเนตรแห่งดวงดาว เพราะเนตรแห่งดวงดาวคือหนึ่งเดียวที่จะคร่าชีวิตเจ้าแห่งความมืดได้ ด้วยอำนาจของ เจ้าแห่งนพรัตน์และกริชกิเลน^,

“พวกเจ้าเข้าไปในฝืนของข้า”

คำถามนั้นไม่บ่งบอกนักว่าโดเรียสเกรี้ยวกราด เพราะมันแฝงไว้ด้วยความ ประหวั่นอีกทั้งเลียงที่ทอดต่ำลงยังสอดคล้องกับดวงตาที่สบประสานกับโตมะ

“พระเจ้าค่ะ ในโซ่นาคามีความทรงจำของทูลกระหม่อมกาเชียร์ มันเกิดขึ้น

ตอนที่มหาเทพล่งดวงจิตมาเกิดใหม่ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันไม่ต่างกับการดึง

ทูลกระหม่อมน้อยให้มารับรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับฝ่าบาท”

“กาเชียร์คือเนตรแห่งดวงดาวลีนะ...พวกเจ้าได้ยินสิ่งที่นางบอกข้าแล้วใช่

ไหม ?”

“ถ้าหมายถึงคำท่านาย เนตรแห่งดวงดาวคือผู้คร่าชีวิตเจ้าแห่งความมืด”

โตมะบอกสิ่งที่ทำให้โดเรียสประหวั่น

ฟาลไม่เข้าใจในความรู้สึกหดหู่ของโตมะ รวมไปถึงใจเจ้าแห่งความมืด ถ้า

 

มั่นใจว่าเนตรแห่งดวงดาวคือทูลกระหม่อมน้อยกาเชียร์จริงก็น่าจะดีใจไม่ใช่หรือ จะ

ไปเกรงกลัวอะไรกับคำทำนาย แค่โดเรียสไม่ปรารถนาความตายก็เท่านั้น เพียงแค่

โดเรียสไม่ดื้อทุกอย่างก็จะจบ !

“พวกหม่อมฉันทำผิดอีกแล้วสินะพระเจ้าค่ะ” โตมะรู้สึกเช่นนั้น “ทูถ-

กระหม่อมกาเชียร์จะฆ่าพระองค์ได้อย่างไร ถ้านางทำเช่นนั้น คนที่เจ็บปวดก็คือนาง

เอง นี่คือความผิดพลาด แต่คงสายไปจริง ๆ นางข้ามเวลามาแล้ว ข้ามเวลามาเพราะ ความเห็นแก่ตัวของพวกเรา”

“เรื่องของข้าไว้ข้าจัดการเอง” โดเรียสนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้คน

ทั้งสองคล้ายจะบอกสิ่งสำคัญ “พวกเจ้าเดินทางขึ้นข้างบน ตามไปสมทบกับพวกชีเซล

และเฮเดรส”

“ทรงทราบหรือพระเจ้าค่ะว่าเวลานี้สถานการณ์ดำเนินไปถึงไหนแล้ว” โตมะ

อดสงสัยไม่ได้ ไยโดเรียสจึงสามารถรู้เรื่องราวต่าง ๆ ได้ จะบอกว่าเพราะอำนาจของ

พลอยแห่งดวงดาวนั้นหรือ ถ้าเป็นเช่นนั้นมันคงมีอำนาจมากกว่าเนตรแห่งดวงดาว

แล้วกระมัง

“อานูนิยา คือดวงตาของข้า”ดีเรียสบอกสั้นๆ นั่นคือค่าอธิบายสำหรับโตมะ

แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่สำหรับฟาล จึงจำเป็นต้องขยายความต่อ “ข้าให้พวกนางอยู่กับ

เจ้าหญิงน้อย มีเวทบางอย่างทำให้ข้าสามารถรับภาพทุกอย่างที่ดวงตาของพวกนาง

มองเห็นทุกอย่างจริงๆ”

นั่นคือค่าเฉลย เจ้าหญิงน้อยที่ข้ามเวลามาเป็นเอรีน่าจะรู้เรื่องนี้หรือไม่ จะ ตระหนักหรือไม่ว่าโดเรียสเห็นอะไรผ่านดวงตาของอานู นิยา ถ้านางรู้คงอดประหวั่น

ไม่ได้เป็นแน่ แต่ถ้าโดเรียสมองทุกอย่างผ่านดวงตาของอาบูจา อาจเห็นอะไรมากกว่านี้ เพราะดูเหมือนเอรีน่าจะไม่ระวังตัวเมื่ออยู่กับอาบูจา

“ข้าจะไปเปิดเส้นทางให้พวกเจ้ารออยู่ที่นั่”

“ฝ่าบาท” โตมะเรียกขณะที่โดเรียสกำลังจะถ้าวออกไป “ไม่ใช่พระองค์กำลัง

จะหนีหรือพระเจ้าค่ะ ไม่ใช่เพราะทรงทราบว่าอีกสักพักทูลกระหม่อมน้อยจะเสด็จขึ้น

มาหรอกหรือพระเจ้าค่ะ”

“ทำไมข้าต้องหนี”โดเรียสตอบทั้งที่ไม่ยอมหันกลับมา

“เพราะพระองค์ไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะไม่ว่าเอรีน่าหรือ

โมนิคต่างก็คือความทรงจำของทูลกระหม่อมกาเชียร์ ทั้งสองคือคนรักของพระองค์

 

หากแต่จะเติบโตไปเป็นคนที่สิ่งแวดล้อมนำพาให้นางเป็น”

“ข้าจะบอกอะไรให้อย่างนะโตมะ ที่ข้าต้องการคือกาเชียร์เมื่อร้อยปีก่อน สิ่งที่

อยู่ตรงหน้าข้าตอนนี้ก็คือความหวังของข้า นางคือคนเดียวที่จะฆ่าข้าได้ สำหรับข้าแล้ว

นางคือพระเจ้า ! มนุษย์คนใดเล่าที่จะไม่อยากเห็นพระเจ้าของตน”

คำพูดนั้นบาดลึกเข้าไปในหัวใจของหญิงสาวที่ซ่อนตัวอยู่อีกฟากหนึ่งของ

โพรง ครูสบีบมือโมนิคแน่นราวกับต้องการให้กำลังใจ แม้ครูสจะไม่เข้าใจความหมาย ทั้งหมดในคำพูดของโดเรียส แต่ก็เข้าใจว่าโมนิคกำลังเสียใจเพราะถ้อยคำเหล่านั้น

“ไม่ใช่หรอกหรือ เจ้าหญิง” โดเรียสรู้ว่ามีผู้มาเยือน และรู้ว่าโมนิคได้ยินคำพูด

ทุกอย่างของพระองค์

“โมนิค” โตมะและฟาลอุทานออกมาพร้อมกัน ทั้งคู่สบตากัน คนคู่นี้ไม่น่าพบ

กันในสถานการณ์เช่นนี้เลย สู้ให้โดเรียสจากไปก่อนหน้านี้ไม่ดีกว่าหรือ สมควรแล้ว

หรือที่จะให้คนที่เคยรักกันมากต้องสบตากันด้วยความไม่แน่ใจเช่นนั้น

“โชคดีจริง” โมนิคก้าวออกมาจากมุมมืด สลัดความเจ็บปวดทุกอย่างในใจ

พร้อมที่จะสวมหน้ากากของโมนิคซึ่งนางคิดว่าจะเป็นให้โต้ ต้องลืมเรื่องของกาเชียร์ไป

ให้หมด!

แสงจากหินเรืองแสงสะท้อนดวงตาสีนิลกลมโตคู่นั้น อาภรณ์ที่สวมใส่สร้าง

จากวัสดุซึ่งจะหาได้ภายในถํ้าแห่งนี้ อำนาจเวทสร้างธรรมชาติให้กลายเป็นเครื่องนุ่ง

ห่ม แต่ไยโมนิคจึงเสกอาภรณ์โต้แข็งกระด้างนัก ดูเท่าไรก็ไม่เหมาะกับกาเชียร์ที่แสน

“การถอดสลักโซ่นาคาออกก่อนเวลาอันควรดีอย่างนี้นี่เอง” ผมหยิกยาวถูก

พันเก็บด้วยผ้าโพกสีเดียวกับชุดซึ่งเกิดจากสาหร่าย “อย่างน้อยหม่อมฉันจะได้ไม่ต้อง

รับรู้ความรู้สึกของทูลกระหม่อมกาเชียร์โปมากกว่านี้ ไม่ต้องรู้สึกว่าตัวเองเป็นนาง ทั้ง

ที่ความจริงหม่อมฉันคือนาเดีย !”

“เจ้าหญิง ตรัสอะไรเช่นนั้น” ฟาลรีบปราม เพราะคำพูดของโมนิคจะท่าให้

โดเรียสโกรธหนัก แต่โตมะกลับมีความเห็นตรงกันข้าม จึงตรงเข้าไปรั้งแขนของฟาลไว้

 “โมนิค” โตมะเรียกอย่างใจเย็น “เจ้าลืมอะไรไปกระมัง เจ้าข้ามเวลามาพร้อม

ผนึกเวทของนักรบคาคูด้า เวลานี้เจ้ายืนอยู่เบื้องพระพักตร์เจ้าเหนือหัวนะ มีสิ่งที่ต้อง

ทำไม่ใช่หรือ”

ครูสเพิ่งเดินตามหลังโมนิคมา เด็กชายมองสถานการณ์อันนำอึดอัดอย่าง